“அழகான அற்புதமான ஜோடி புறாக்கள்” என, ஊரே மெச்சும் படி வாழ்ந்தனர், உமா மகேஸ்வரியும், சுரேந்தரனும்.
“யார் கண் பட்டதோ”? இரண்டும்… இரு துருவங்களாக ஒரே வீட்டில். பேசிக் கொள்வதே இல்லை. ஜாடையிலும், சைகையிலும் நாட்கள் கடந்தன.
சுரேந்துரனுக்கு, அலுவலக நிமித்தமாக சென்னை தலைமை செயலகத்குற்கு போக வேண்டும்.
முக்கியமான பணி. 10.00 மணிக்குள் ஆஜராக வேண்டும். இதை மனைவியிடம் சொல்ல சுய மரியாதை தடுத்தது. காலையில் சீக்கிரமாக எழுந்தால் தான், அடித்துப் பிடித்து போக முடியும். எட்டு மணிக்கு மேலாகி விட்டால், ட்ராப்பிக்கில் மாட்டி, சின்னாப் பின்னமாக, போய் சேர 12.00 மணிக்கு மேலாகி விடுமே.
இவளிடம், பேசுவதில்லை. சொல்லவும் முடியவில்லையே. என்ன செய்வதென்று யோசித்தான்.
திடீரென ஓர் யோசனைத் தோன்றியது. சரி, இப்படியே செய்யலாம் என முடிவு செய்தான்.
ஒரு தாளை எடுத்தான். காலை 5.00 மணிக்கு, என்னை எழுப்பி விடு என எழுதி, அவள் தலையணையின் அடியில் வைத்தான்.
கையில் கைப்பேசி இருப்பதையும், அதில் அலாரம் வைப்பதையும், அந்த டென்ஷனில் மறந்தே போனான்.
அவள் எழுந்தாள். வழக்கம் போல் தலையணையை அடுக்கி வைத்து விட்டு செல்வது வழக்கம்.
தலையணை அடியில் இருக்கும் சீட்டை எடுத்துப் படித்தாள். காலை 5.00 மணிக்கு எழுப்பி விடு என எழுதி இருந்ததைப் படித்தாள்.
இந்த ஆளை எதற்கு நான் எழுப்புவேன். எனக்கு மட்டும்….மானம், ரோஷம் இல்லையா? இந்த ஆளுக்கே இவ்வளவுத் திமிர் இருக்கும் போது, எனக்கு மட்டும் ஈனமானம், சூடு சொரணை இல்லையா? என்ன?
எத்தனை நாளுக்குத் தான், இப்படியே போகுமுன்னுப் பார்க்கிறேன். நானும் 40 பவுனோட வந்தவதா….என மனசுக்குள்ளே பேசிக் கொண்டாள்.
“அவளும் ஒரு தாளை எடுத்து, மணி ஐஞ்சாயிடுச்சு….எழுத்துக்கோ….என எழுதி, அவன் தலையணை அடியில் வைத்து விட்டு, குளித்து முழுகி, வாசலில் கோலமிட்டு, காப்பியை கலந்துக்
குடுத்து விட்டு, அவனுக்கும் பிளாஸ்க்கில் ஊற்றி வைத்து விட்டு, பூஜை அறைக்குச் சென்று விட்டாள்.
அவன் எழுந்திரிக்கவே இல்லை. ஜன்னல் வழியே, சுரீல் என்று, சூரியக் கதிர்கள் அவன் முதுகைப் பதம் பார்த்தன. என்ன? உடம்பு சுடுதே என கண் விழித்தான். காலை 8.30 மணிக்கு மேலாகி விட்டது.
துடித்தான்…பதைத்தான். இவ்வளவு நேரமா விட்டதே. இந்த டிராப்பிக்கில் எப்படி போய் சேருவேன்…என அவளை முரைத்தான்.
அவளும், அவனுக்கிணையாக முரைத்து விட்டு, தான் எழுதி வைத்த தாளை, அவன் தலையணையின் அடியிலிருந்து எடுத்து நீட்டினாள் அவன் எதிரில்.
அவனுக்கு என்ன செய்வதென்றே விளங்கவில்லை.
ஒருவருக்கொருவர், ஈ.கோ.வால் இப்படி இருந்தால், எந்த காரியமும் கெட்டுத் தான் போகும்.
இருவருக்கும் பேச ஆசை தான். ஆனால், யார் முதலில் பேசுவதென்ற “சுய மரியாதை” அங்கே தடுத்தது.
அலுவலகத்திற்குச் சென்றான்.
அவனுடைய நல்ல நேரம், மீட்டிங் அடுத்த வாரத்திற்கு தள்ளிப் போட்டுள்ளதை, அங்கிருந்த “நோட்டீஸ் போர்ட்டில்”………எழுதியுள்ளதை படித்தப் பிறகு, அவன் நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டான்.
வீட்டிற்கு வரும் போது, கையில் மல்லிகைப் பூவும், அல்வாவுடனும் வந்து, தனது சுயமரியாதையைக் கொஞ்சம் தளர்த்திக் கொண்டு,
“சாரி…செல்லம், நீ முதலில் பேசுவாய் என்று காத்திருந்தேன்” என அவனும்;
“ஏன், நீங்க முதலில் பேசினால் என்ன” என்று அவளும் சினுங்க,
துருவங்கள் இணைந்தன “அன்பினால்” தங்களை மறந்து.
